Ετσι είναι ο κόσμος, μονολογούσα στο γραφείο μου, καθώς ακουμπούσα το κεφάλι μου στο τζάμι του παραθύρου, στις 7 το απόγευμα με μια άδεια μπουκάλα ουίσκυ στο χέρι, τόσο κουρασμένος που ήθελα να κοιμηθώ ένα μήνα. Κοίταγα την Καλλιθέα από
ψηλά.... Παρακολουθούσα το
περιπολικό του Κορολέγκου να στρίβει. Η σειρήνα χαμήλωσε. Τι θα άκουγα πάλι.....Ο καπνός του ...τσιγάρου μου θάμπωνε το τζάμι και έδινε στο νέον της ασφαλιστικής απέναντι καλλιτεχνική απόχρωση. Ισως δεν άντεχα άλλο....Ισως μετά από τόσα χρόνια συναναστροφής με το έγκλημα, τους εκβιασμούς και τη διακίνηση ναρκωτικών είχα αρχίσει να σκέφτομαι να εγκαταλείψω αυτό το άθλιο επάγγελμα και να ασχοληθώ και πάλι με την παραγωγή αυγών βρίσκοντας και πάλι το συνεταίρο μου Γιώργο Πετρίδη που ήταν μία σταθερή αξία. Ο Γιώργος ο Μαράτος μου το λεγε....παράτα τα Malrowe είσαι λίγο πιο ρομαντικός απ' ό,τι πρέπει γι αυτή τη δουλειά! Πέταξα την μπουκάλα στα σκουπίδια και άρπαξα το σακάκι και το καπέλο μου. Ηταν ώρα να του δίνω - μου είχε τελειώσει το ουίσκυ, είχα κατεστραμμένα όνειρα, ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες και τεστ στα Γερμανικά! Και θα' ρχονταν πάλι οι κηδεμόνες να ρωτήσουν την καθηγήτρια! Fuck....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου