Παρότι πέρασε ''μια γενιά'' από τότε τα χαμόγελα ξεχειλίζουν, κάτι που αποδεικνύει οτι η ''τάξη του '86'' έχει δυνατά σκαριά.
Ενας όμως μας λείπει, μεγαλύτερος από 'μας αλλά ''δικός μας''.
Φίλος πρώτα και καθηγητής έπειτα.
Ανθρωπος με βαθύτατα αισθήματα (ίσως και γι' αυτό έφυγε νωρίς...), με πηγαίο χιούμορ που κατάφερε να δημιουργήσει μύθους ακόμα και με τη...ντοπιολαλιά του. Ο Αρης Μαυρογόνατος ήταν ο δικός μας άνθρωπος, ο Αρης μας (σχεδόν κανείς δεν του μίλησε ποτέ στον πληθυντικό), γνώριζε ακόμα και τα εφηβικά μας σκιρτήματα. Οχι από...κουτσομπολιό αλλά επειδή του τα εμπιστευόμασταν εμείς οι ίδιοι, ζητώντας πολλές φορές όχι μόνο τη συμβουλή του αλλά και τη μεσολάβησή του ακόμα!
Μαζί στην πλατεία, μαζί στην ''κυρά Μαρία'' , μαζί σε όλες τις εκδρομές. Φυσικά και στη Ρόδο που αποτελούσε εκείνη
την εποχή την κύρια πηγή προμήθειας των lacoste.
Κάπου τρία χρόνια συμπληρώνονται τώρα από τη φυγή του για το ''μεγάλο ταξίδι''. Κανένας μας δεν πληροφορήθηκε το κακό όταν έγινε. Δεν βρεθήκαμε εκεί για το ''ύστατο χαίρε''. Τον κρατούμε, όμως, ζωντανό στη μνήμη μας, σίγουροι οτι θα τον είχαμε μαζί στα ανταμώματά μας.
Yπήρξε πραγματικά πολύ ωραίος άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφή